Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο Λιάκος...

O Hλίας Πλαπούτας, ή Ζέτα, ή Σεξοκούνελο, ή Εκδικητής του Urfurshlaag, γόνος φτωχών και αγράμματων πλην τίμιων χωρικών, γεννήθηκε το 1932, ένα βράδυ που ΄βρεχε, που ΄βρεχε μονότονα. Ο κύριος Πλαπούτας είχε κάποιες αμφιβολίες ως προς την πατρότητα καθότι η κυρία Πλαπούτα είχε πολλά πάρε-δώσε με το Βάγγο Πριτσαπήδουλα, τον πεταλωτή του μικρού χωριού τους. Πού την έχανες, πού την έβρισκες, στο πεταλωτήριο.


Τι στο διάβολο γύρευε εκεί νοικοκυρά γυναίκα; Μπορεί βέβαια να διέθετε τα τροφαντά καπούλια φοράδας εργασίας, αλλά πέταλωμα δε χρειαζόταν. Άρα; Ωστόσο, ο κύριος Πλαπούτας, λόγω χριστιανικών αρχών (αλλά κυρίως γιατί φοβόταν το δούλεμα που θα του έριχναν οι υπόλοιποι λεμέδες στο καφενείο αν μάθαιναν για το κεράτωμα) δεν ήθελε να πετάξει τη μάλλον σκορδόπιστη και το μάλλον μπάσταρδο στο δρόμο. Έδωσε τόπο στην οργή και έκανε τουμπεκί για το θέμα.


Έτσι ο μικρός Ηλίας μεγάλωνε αμέριμνος στο μικρόκοσμό του, ξεριζώνοντας τα φτερά από τις μύγες, καίγοντας μυρμηγκάκια με σπίρτα που έκλεβε από τις τσέπες του πατέρα του (του κυρ-Πλαπούτα, όχι του Πριτσαπήδουλα), και πετώντας καβαλίνες στα περαστικά γυφτάκια, μέχρι που στην Πέμπτη δημοτικού συνέβη ένα περιστατικό που άλλαξε συλλήβδην τη ζωή του και καθόρισε το μέλλον του.

Γιατί "Καυλωμένη Δροσοσταλίδα"; Γιατί βαρέθηκα τα blogs τρυφερών ψυχών που θέλουν να βρουν κάποιον να τις γαμήσει (επιτέλους) αλλά χωρίς να τις περάσει για εύκολες και πουτάνες. Το αποτέλεσμα είναι ένα συνονθύλευμα ποίησης, συνταγών μαγειρικής, φωτογραφιών με ηλιοβασιλέματα, τραγουδιών του Γιάννη Πάριου και του Έρος Ραμαζότι που αρκεί για να με ρίξει στα βαριά ναρκωτικά. Ναι... είμαι γυναίκα, ναι... είμαι ρομαντική, ναι... μου αρέσουν τα χνουδωτά αρκουδάκια... αλλά μετά τον περίπατο στο φεγγαρόφωτο θέλω να ΓΑΜΗΘΩ κάτω από τα πεύκα (όχι την άνοιξη που βγαίνουν οι κάμπιες, όμως, σιχαίνομαι).

Είμαι η Καυλωμένη Δροσοσταλίδα και νιώθω καλά (τουλάχιστον καλύτερα από τον Τζέιμς Μπράουν).